Ölü anýlarla dolu bu tren, Hangi semtinden geçerse Ýstanbul’un, Senden bir þeyler dökülür Gülefþan. Susar en çýlgýn mutluluklar, Aydýnlýklar birden kararýr, Bir rüyadan yapayalnýz uyanýnca Hayatýn boynu bükülür Gülefþan.
Sen hiç aðlama! Yaðmurlar secdeye dursun, Koyun koyuna uyusun özlemlerimiz. Gözlere uzak, gönle yakýn, Kim bilir hangi korsan gemisindeyiz.
Bütün gururlarýn burçlara dikildiði kalede Aþka bir Rapunzel uzanmalýydý. Anlayamadýlar bizi Gülefþan. Bedestenlerde sattýlar umutlarýmýzý. Oysa göz kapaklarýndan çalmýþtýk aþký Uyuyan bir devin.
Ah sevin Gülefþan! Artýk ölmek üzere gidiyorum sol yanýndan. Benim nihallerin gövdesinde kangren, Benim suyun boðulduðu bulut… Geçmeyecek Ýstanbul’dan artýk bu tren Kendini de unut, beni de unut!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tuğra34 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.