Bir garip mevzuydu aramýzdaki Elzemli az biraz da kronik sancýlý....
Tek baþýna derin bir kuyuyu dolduramýyor insan yaný baþýn da hep birini istiyor tebessümler bile dügüm dügüm kalýyor kursakta
sen bilmezsin çok eskiden di okul sýralarýnda otururken , masum sandýgýmýz aþk sancýsýný sýzdýrdý kalplere o zamanlar bilmiyorduk aþkýn bize göre olmadýgýný usul usul ölümlenmiþtik
sanki sonu olmayan tüneldeydik ne bir ýþýk, ne de bir yol up uzun bir karanlýk yine de sevdik
kandýrdýk kendimizi bir ömür boyu acemisi oldugumuz aþký kutsal sandýk kendimize ve kendimiz gibi olanlara bunu inandýrdýk
kaçsak dinermiydi bir limanda içimizdeki fýrtýna kaçmadýk içi boþ suratlara dayandýk durduk
daha ögrenmemiþtik bu sancýya bir tek insan dayanýrdý boþlukta sallanýp durmaya kim ögretmiþti bize aþk denilen yarayý sevmeyi....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cinnet Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.