ölüyorum gözlerinin hasretinde
kan bulaþýyor bileklerime
ve ansýzýn
doðuyorum bir seher vakti
pencerendeki çiçeðe
su vermeyi denesene…
harflerimin arasýndan geçiyor gözlerin
ve yine depremler yaratýyor sözlerin
sýzarken boþluklarýma
bu kesif haliç kokusu
sürgünden dönüyor
bakýþlarýmýn kýþlýk uykusu
hasrete yatýrýyorum
puslu camlarýn üzerine çizilmiþ özgürlüðü
üþüyor
eteklerime basan allý morlu gençliðim
aslýnda
bin yaþýnda bir keþiþim
yýldýzlarýn avuçlarýnda
ve þehrin öteki yakasýndaki
güvercinler havalanýyor tek kapýlý avludan
farkýnda deðilsin
sekizyüzyedinci ben kendini atarken pencereden
sekizyüzaltýncý ben oturmuþ
þiirler yazýyor aþk denen meretten
fark edemiyorsun
yazýk
bastýrmadan kalemin ucunu
keþfetmeden ruhu…
ara verdik
virgülüne noktasýna
sus ektik
taþýna topraðýna
kapýdaki anahtara
eþiðindeki gün batýmýna
merhaba…
ezberinden çýkartýp
geçmiþin kanlý býçaklý savaþlarýný
tut ellerimi
ve avuçlarýmýza kök salsýn mavi
yarým-yamalak lehçelerimizden
uyansýn gün ýþýðý
soyunurken bel kemiðimizden acýlar
suya tutulsun
tüm yoksul yolculuklar
yaprak gibi dökülürken yaþlarýmýz
sonbaharýn kokusuyla tütsülensin
boþ caddelerde kendine çarpan aþkýmýz…
bakma bana öyle sevgili
gözlerini kýsýp kirpiklerinin ardýndan
aþký aralayýp
dudaklarýný büküp
bakma
kanatlarýndan öperken
aþk diye sarsýlan kýrýklar
omuzlarýna yüklenmiþ özlemler
geç kalmýþ sözler
bakma bana öyle
kaf daðýna uzanmýþ öykünden…
sadece
tut ellerimi
ve yasla nefesini yüzümün en derin koylarýna
inci mercanlar tak kirpiklerimin ucuna
gözlerim okyanus olsun
alabildiðince mavi
alabildiðince yeþile doysun…
bakma bana öyle sevgili
ne hayal ne düþ gördüklerim
aklýmý kör topal gecelere
gönlümü ummanlara býraktým
bakma bana öyle
ne deliyim ne divane
denizler durulmuyor iþte
sen aþksýzlýða kürek çektikçe
merhaba hüzne...