EYLÜL SANCISI
Eylül doðuruyor kadýnlar her bakýþýnda
Ufak,iri,kimi yaþlý
ve hatta çirkindi bazýlarý
Güzeli en çok düþte sevdi onlar
Kadýnlarým
Tutunurken beyazca sevdalara
Her biri sancý,her biri acý
Yok olmamak adýna sýðýnýp rahimlerinin bereketine
Kýrmýzýya soluyorlardý oysa
Yaþam ölüm doðuruyordu durmadan
Ve ölümden arsýzdý yaþam
Duruyorum ,seyrediyorum
Hangimizin kýyametidir bu sarý sonbahar....
Kimi kýzýl
Kimi buðday
Mavi yakýþýr gözlerine sevdanýn
Öldün deðil mi
Kelebek saklayan o buluta
Baþýný dahi kaldýramadan
Boþluðu saran bir damla gözyaþýn uðruna
Yakardým dünyayý ama
Ateþ bendim
Yanýyordum kendi koynumda
Kendime gurbet,kendime sahtekar
Ah bu bereketinden sorgulu aþk
Sancýlar yine umut
Yine doðurmalý mý ölmeye
Acýmaz ki çocuklara hiçbir rüzgar
Ýsyanýn büyüse yaþamak diyetinde
Söyle,
Tam da gözbebeðime
Ne çýkar?
Aðlasýn,býrak
Beyaz yazgýlý insanlarý bilsen ne çok aðýrladý bu cesur toprak
Öksüzdü, yetimdi baþak
Öðle dualarýnýn ardýndan tekbirlerle
Vuruluyordu umutlar
Pazarlanýrken bedenler gri coðrafyasýnda odalarýn
Ölüm çaðýrýyordu et
Kýrmýzý,sýcak..
Yaþamaya ant içmiþ,
Eylülsüz bir coðrafya bulsak...
Günahmýþ meðer
Yaþama biraz insan,ardýndan kadýn doðmak...
Sancý da yine eylül
Dalýndan uzaklaþýyor
Sarý tenli,mahzun bir yaprak...
Saadet Yýldýrým Ünal
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.