Son çalan konçerto bu , son dansýn son perdesi, “Ah”la döner o beller Son âhýn son sahnesi.
Bir ân ki o son nefes ,dönülmez epilepsi. Ölüme direniþin, ürperten son refleksi.
can hulkeye dayanýr hýrýltýlý nefesi. Gelir alnýndan öper azrâilin busesi.
Ol demdir ki yýrtýlýr, gözden bir bir perdeler. Hani dost, ahbâb, yâren, söyle þimdi nerdeler? … Bir hüzünlü dem ki o nice yýldýzlar söner Azrâil’e “hoþ geldin!” diyebilmekte hüner
Aþkla bakan gözlerin, söner yanan ferleri Ecel senetlerinin, dürülür defterleri
Herkesin su destisi kýrýlýr son yolunda Kýývranýr ahh o beller azrailin kolunda.
Hazýrlanýr kefenler, kabartýlýr topraklar. Titreyip düþüveir, arþtan yere yapraklar.
Gâfilâne yaþayýp öteyi mahvedenler, Girdâbýnda boðulur son nefesin bedenler.
Ýrfân ile süslense, ölüm ne ballý þerbet, Ölüm ki þeb-i arûz, dünya ne acý gurbet.
Sevim Çiçek Karadeniz Sosyal Medyada Paylaşın:
YAZI YOLCUSU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.