Bilemedim bu şiirin adını...

Uyku taþ duvarlara çarpýp çarpýp aymasa kendini uyurduk biz de.
Sabaha kanat lazým gücümüz hayata yetebilsin diye ...
Kanadýmýn ucundan sarý sýrmalarla sarkýttým seni
Düþtü, düþecek, tutundu...
Her gece baþka bir roman yarým kaldý.
Her gece su taþý gömleðimin ucunda tek bir damla yaþ.
Aðlayamamaktan utanýr pýnarým.

Artýk hançerle kazýnmýþ ruhum
Söylemesi, aðlamasý, utanmasý yok
Yaþýyorum
Çabasý yok, eksiði çok ve berk
Ne kefen yeter sarmaya ölmedikten sonra
Ne de elleri...

Her derdi gül bezeli damat bohçalarýna týkýp sandýðýma kaldýrdým
Meþe kokusunu çekiyorum sineme hiç deðilse her sefer
Canýmý alsalar yýkamazlar beni

Al tenden bir hayal, ilk saçýndan bir tutam
Kýnasý pembe týrnaklarýnda
Bir ömürün, bir askerin, bir ölümün
Ömürle askerin kýnasýný kokladým ben.
Ölmeden sandýðý açmam bir daha.

Üç yaramdan beþ kandil tutuþturdum
Gittiðim yolu aydýnlatmakta.
Sen bende kibrit kibrit sönerken...

Bir de...
Aymasa bu uykular taþ duvarlara çarpýp çarpýp kendini.


Þiirimi günün þiiri olmaya deðer bulan seçki kuruluna teþekkür ederim.


Sosyal Medyada Paylaşın: