GAMZEBAHÇE

Sen gülünce gamzen büyüyor,
Sonra gamzebahçen çýkýyor ortaya.
Ýçinde buluyorum kendimi.
Ýçine her düþen kendi keþfi sanýyor
Ama her keþif kendinde bitiyor…

Bazen yürüyüþe çýkýyorum gamzebahçende,
Boþ kalan yerlere kendimden bir þeyler ekiyorum.
Üstünü toprakla kapatýnca sanki kendimi de gömüyorum

Sen gülmeyi býrakýnca kýyametleri yaþýyorum,
Kaç kez gamzebahçende öldüðümü bilmiyorum.
Ýspiyoncu birinin beni sana ispiyonlamasýný beklerken,
Anarþistin birinin senin gamzebahçende saklandýðýný duyduðunda,
Vereceðin tepkiden korkuyorum…

Etrafý ateþle sarýlmýþ bir akrep düþüyor içime
Ateþe de atsa, kendini de soksa,
Acý çeke çeke ölen ben oluyorum…

Faili meçhul bir kurþuna kurban giderken bedenim
Yarýsý yanýk bedenimin küllerini,
Gamzebahçenin derinliklerine býrakýyorum…

Yunus YILMAZ




Sosyal Medyada Paylaşın: