Ýki bilinmezli bir çözülmez denklemin Aþk-ý mechûlündeyim. Ýçim pervâsýz nâralar atarken, Lisaným lâl u sükûtlarda. Ýbresi þaþmýþ kýrýk bir terâzî, Þirâzesi kaymýþ kitap gibi yüreðim.
Eyy nafile umutlarýna daracýk kefenler diken elâ gözlerim; Ben sana elleriyle dizlerini döven, Gecelerce boynu bükük aðlamayý, Acýlara bodoslama dalmayý öðrettim. Kýrkikindi yaðmurlarý misali, Aðla þimdi iyi aðla gözlerim.
Ýþte yine el ayak kesildi yollarda. Geceler avaz avaz haykýrýr yüzüme. Sam yelleri sensizlik makamýnda, Yalýn alazlarýyla bembeyaz gülerime, Hüzzâm þarkýlar söyler.
Bir bir boynunu büker Ucu yanýk kaðýdýma mýsrâlar. Dertlenir gökyüzüm, Bulutlar halime aðlar, Gece mavilerim, al güllerim solar. Ve sonra, Küser gider penceremden kumrular.
Sen, Miâdý dolmuþ zamanlarýn kanatsýz kuþu… Eyy Vakitsiz öten sarý kanaryam, Sen ki, Sol yanýmda dem dem kanayan yaram...
Ahh be gültanem, birtanem... Buladýn gözlerini yine leyl-i zifîrime, Sensizlik çöktü odama derinden. Uzatsan ne çýkar uzakltan leblerini Ben, sana geç kaldým, sen bana erken
Aþýlmaz daðlarýn ardýndasýn Iraksýn firâksýn, ne diyem Ahh be canparem , birtanem Sen bana yasaksýn , bense nâmahrem.
Sevim Çiçek Karadeniz Sosyal Medyada Paylaşın:
YAZI YOLCUSU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.