HESABI MAHŞERE

Ne demiþ Þair;
"Hangi þehre uðrasam uzaktan bakýyorsun,
Bir mýsralýk devrim kalýyor geriye"

Dil densiz yazarken bu aþkýn sonunu,
Bir þehir devriliyordu arlanmaz, birkaç cümlenin gölgesinde,
Bin çocuk asýlýyordu içimde, sokak lambalarýna sessizce,
ve bir masal son buluyordu, gün geceye tutulurken.

...
Ne zaman kapasam gözlerimi,
Ýçimden geçiyorsun, býçak kesiði,
Adýný her andýðýmda,
Dudak kývrýmlarýmda,
talan edilmiþ kýtalarým, yanýyor
Kays ’in yaðmur yüklü,
gözlerinde buluyorum kendimi,
Kuytularda kalmýþ sol yanýmla,
Ferhat’ýn kederini yaþýyorum.
Ne fazlasý var sevdiðim, ne eksiði...
Tastamam,
Gidiþine kararan bir kâinat,
Azalan umutlarým,
Kýrýlan sevinçlerim var,
Bölük pörçük...

Her þeyimi çala çýrpa,
Her parçamý kýra kýra,
Zimmetine geçirdiðin, yýllarým var.

Kalsýn,
Sana kanayan hücrelerimin,
Hesabý mahþere kalsýn...
Sen yaþarken bu sevdanýn zaferini,
bana bu harap þehir kalsýn.

Kýrýldý içimde sana dair, bütün fay hatlarý.

Þimdi her þehirde bir yaným yatýyor,
Her þafakta bir yaným defnediliyor,
Her durakta bir parçam bekliyor,
ve. her karýþ topraða, biraz sen karýþýyorum.

Eyvah!
Andýkça þahdamarýmdan hasret atýyor,
Her zerrem hüzün kusuyor,
Ve içimde küskün,
Ýçimde kýrgýn bir çocuk susuyor,
Bir çöl uzuyor, kara çalmýþ bedenimde.

Uzansam Kimi vakit,
dokunurum sanýyorum.
dokunsam hatýrlarým öldüðümü.

Ve sonra,
Öyle bir geçiyorsun ki
yaný baþýmdan, nispet yaparcasýna
Öldüðümü bile bile,
þen þakrak türkülerinle,
Albenili bir bakýþ,
Arsýz bir gülücük býrakýyorsun baþucuma.
Eyvallah didarým,
Baþým gözüm üstüne.
yaparýz hesabý, elbet Mahþer-i Kübra’da...


Celal Þahbaz (yorgunkalem)


Sosyal Medyada Paylaşın: