Yüreðim mi küsmüþ þiirlere, Yoksa Þiirler mi küsmüþ yüreðime? Kalem sessiz, aðlamýyor kâðýtlara Gülmeyi de unutmuþ…
Damlaya damlaya doldu taþtý içim Öfke, kaynar bir kazanda köpük köpük fokurdamakta Sitem, karanlýk zindanlarda firar edeceði tüneli kazmakta Hüzün, yaðmur olup ince ince çiselemek Bazen de Þimþekler çakarken bulutlardan dolu olarak yaðmak istiyor Ýsyan, bir bulsa yolunu Kýyamet kopartýp yok edecek yeryüzünde ne varsa…
Ama öyle bir his var ki içimde Ýzin vermiyor hiçbirine Barikatlarý kurup engel oluyor her birine Boðaz düðüm düðüm Nefes daralýyor Boðuyor hiç delil býrakmadan sessizce Adý, acý bu hissin…
Kendime itiraf etmekten Kendi kendimle yüzleþmekten Korkuyorum beklide Zamaný gelmedi demek ki Günü geldiðinde Tüm duygularý anlatabildiðim gibi Acýyý da tarif edebilirim, Kim bilir?
Neyin acýsý bu böyle Verdiðin deðerin karþýlýðýný görememek mi? Dost bildiðinin seni ilk fýrsatta harcamasý mý? Miadý dolan maskenin düþüp Gerçek ve riya dolu olan yüzü, yüreði görmek mi? En yakýnlarýnýn bile terk ettiðine þahit olmak mý?
Hiçbiri deðil Kimsenin günahý yok Suçlu olan özün aslýnda Sen izin verdiðin için yaþattýlar sana Kirlenmiþ yüreðini Kararan hayallerini Uðraþ þimdi Nasýl aklarsan akla…