Sýðýndým sýcaklýðýna kamaþtý gözlerim Tenim tenine deðince Buldum aþkýn bitmez derinliklerini Yüzün gökyüzünde ýþýyan bir mehtabýn doðuþuydu Hiç kimseyi bu kadar sevmemiþtim Kýsa da olsa keþfettim aþklarýn en delisini, en içlisini.
Düþe kalka öðrendim teselliyi umudu Gülüyorum her acýya her vefasýzlýða Hayata tutunmayý parmaklarýmdan öðrendim Düþünüp düþünüp yazýyorum, sana ait olan her þeyi Yunus’um, Veysel’im, sonsuz maviliklerde Rüzgâr uzaklara sürmüþ içimdeki yýldýzlarý Þimdi iki kapýlý bir handayým Veysel’i hatýrladýkça, gözyaþý olur içime akarým!
Nuri Daðdelen 18/8/2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.