Günahýný unutmuþ kýrýk bir kolken ömrüm Deðersiz bir diyettim, kim duydu feryadýmý? En iþlek caddelerde tek çýkmaz yolken ömrüm Kendime eziyettim, kim duydu feryadýmý?
Âþýktým, maþuk için týrnaklarý sökülen Sevdanýn karþýsýnda suçsuz boynu bükülen Ve sahte bir Mesih’in dudaðýndan dökülen Günah dolu ayettim, kim duydu feryadýmý?
Sanki ölmeyecekmiþ gibi yaþarken kimi Taammüden kastetti ruhuma yerçekimi. Bir de aþký gömerken sevdamýn tek hakimi Maktulsüz cinayettim, kim duydu feryadýmý?
Üstelik kýrgýn gönlüm yürek yürek sürüldü Umudumun her yaný yalnýzlýkla örüldü Tutuksuz yargýlandým, suçum sabit görüldü Sürgün oldum hasrettim, kim duydu feryadýmý?
Oysa yirmibeþ yýldýr yalnýz aþktý ektiðim Bazen bir kardelendi bazen güldü diktiðim Bazen de bir sahrada zemheriyken çektiðim Kaç ilkbahar tükettim, kim duydu feryadýmý?
Meleklerin gözyaþý yeryüzüne inerken Yýldýzlar güne küsüp birer birer sönerken Müvekkiller hâkime, ceza suça dönerken Kutsanmýþ bir lanettim, kim duydu feryadýmý?
Ebabiller göçerken sað kalmýþ en son file Tövbesinden cayarken tövbekâr olmuþ dile Bazý gün bir günaha, bazý gün bir gafile Kendimi ihbar ettim, kim duydu feryadýmý?
10.02.2000
Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.