Yoruldum Artık!

Artýk günler geçmiyor.
Dakikalar pusuda, aðlamamý haykýrmamý bekliyor.
Zaman þiirlerle alay ediyor.
Yoruldum artýk.

Þiir yüzlü çocukluðumu býraktým geride.
Annemin ninnileri boþunaydý belkide.
Aðlamak için neden çoktu.
O gitmiþti, sen gitmiþtin onlar gitmiþti.

Gitmek için kurulu bu düzen,
Hep beni yalnýzlýða itmiþti.
Üç beþ ayrýlýk acýsý.
Bir kaç sevda yarasý.

Belki de buydu kaderimin karasý.
Böyle yazýlmýþtý romanýn son sayfasý.
Gitmeler pusuda.
Aðlamalar hazýr kýta.
Bak! Ayrýlýklarý alkýþlýyorlar ayakta.

Yarým býrakýlan çay bardaklarý dizili mutfakta.
Bir yarýsý fazla ekmekler artýyor her akþam masada.
Ayrýlýk saçlarýndan sýzýyordu.
Ruhunu teslim etmeye yer arýyordu aþk.

Þiirlerin sakladýðý gerçekleri haykýrýyordu þairliðim.
Kelimelerle savaþ içindeydi benliðim.
Bir kere konuþabilseydim,
Ruhumu o an teslim ederdim sevdiðim.

Yoruldum artýk,
Sevgiden yana,
Aþktan yana,
Yalnýzlýktan yana yoruldum.

Bir gün doðmalý artýk gecelerime,
Bir sabah ezaný eþlik edip susturmalý.
Dur! demeli isyankar düþlerime.

Sosyal Medyada Paylaşın: