huzursuz kaldým bir baþýma yalnýzlýðým serenat yapýyor karanlýðýn içinden notalar kayýp; sözler uçsuz bucaksýz gecenin bir vakti; yokluðun en koyusundayým hýçkýrýklarým düðüm düðüm; simsiyah sonsuzlukta kollarým kendi bedenimi sarmýþ ruhumda fýrtýnalar koparken; bedenimi koparmýþcasýna kimse duymuyor feryadýmý kimse bilmiyor karanlýklarý ýslatan fýrtýnalarýmý ellerim boþluðu avuçluyor rotasýz bir gemi misali kelimelerim yelkeninde rüzgar estiriyordu gözyaþlarým okyanusu sermiþ; rotasý kayýp geminin karinesine yolculuk nereye? son liman neresi? kimse bilmiyor ben gibi... hissetmiyor hiçkimse yangýnlarýmý rüzgarýný duymuyor karanlýðýn bir ucundan eserken huzursuzluðum rota nereye? son demir nereye atýlacak? kimse bilmiyor sen gibi...
Metin Kaya ÝLHAN Faroz TRABZON Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.