REBİ

Saçlara düþse de aklar...
Kýrýþsada insanýn cildi.
Yüreði buruþmuyormuþ Rebi.
Geç anladým badem aðaçlarýnýn,
hep zamansýz çiçek açtýðýný.
Boynu bükük, öylece kalýp,
vuslatýn baþka bir bahara kaldýðýný...


Bir düþün Rebi !
Bunca yýl, bunca zaman,
varlýðýndan bihaber, sensiz.
Kaç bahar geçmiþ;
ben senden habersiz...


Gül aðacý gölgesinde,
bahar rengiydi gözlerin.
Yeþile hasret,kýraç topraklarýn
asi çocuðuyum ben Rebi.
Tut ki sevmeyi yeni öðrendim...


Sana bir þarký söylesem.
’’Ben gamlý hazan, sense bahar’’
ne yapsam ne etsem;
boynuma asýlý eski hatýralar.


Bir dolu eski hikaye.
Akþamdan kalma mayhoþluk.
Yaþanmýþlara mahkumduk.
Ahýn deðmesin sakýn gönlüme...


Ay yüzlü, ceylan gözlü Rebi.
Sen özlü sözlerdeki öznesin.
Çok yaklaþsam yakan,
uzaklaþsam üþütensin.


Bildiðim her þey yalan.
Uyuduým, uyanmak istiyorum.
Aþka dair gerçek olan,
susamýþým, kanmak istiyorum.
Anladýn mý þimdi Rebi;
Yok, yok bu aþkýn tevili...

Sosyal Medyada Paylaşın: