Yýl 1999 Aðustosun 17’si Ve Zaman gece yarýsý. Bir anda kaybolup giden, Yerle bir olan yuvalarýn çatýsý. Ýki taþ arasýna kýsýlan körpe can kafasý Yaþadýðýný farkeden Kurtarmaya çalýþan babasý Enkazýn yanýbaþýnda bekleyen Çocuðunu gözleyen annenin umutlarý.. Kurtarýn,! Kurtarýn beni diye haykýran çocuklarýn feryadý... Kulaðýmda çýnlýyordu. Tüylerimi ürpertiyordu. Ve..! ! O anda, Yanaklarýndan sýzan gözyaþlarýmý farkediyordum...
Biz nerden bilelim ki deprem olacaðýný,? BÝz nerden bilelim ki,? ! Sekiz katlý binanýn çöküp yerle bir olacaðýný. Biz nerden bilelim ki,? ! Çocuklarýn, Analarýn, Binlerce insanýn kurban olacaðýný. Belkide belliydi.! ? Belkide çaðrýydý bizlere.! ? Yüz yýlýn güneþ tutulmasý. Belkide uyarýydý bizlere.! ? Bir anda kararan Dünya’nýn zifil karanlýðý. Ama biz izleyip geçtik, Halaylar çektik. Konserler dinledik. Ve sandýkki eðlendik. Evet. Eðlendik. Eðlendik ama düþündük yalan yok. Bir anda düþündük.? ! Dünya’nýn sonumu geldi Yüz Yýl’ýn güneþ tutulmasýnda.? Dünya’mý batacak hava kararýnca.? Yoksa ! Yoksa arkasýndan bir felaket mi olacak..? Evet olacakmýþ. iþte felaket buymuþ ? Deprem felaketi. Doksan dokuzun ikibine giren vahþeti. Çoluk çocuk demeden binlerce insanýn çýkan nefesi. Ama anlayamadýk. Anlamalýydýk biz. Hazýr durmalýydýk.
Babasý kurtarmaya çalýþýyordu çocuðunu.. Kazmasýz ve küreksiz. Elleriyle týrmalýyordu topraðý. Takýlýyordu taþlara týrnaðý. Görmüyordu..! Görmüyordu kollarýndaki çizilen yarayý. Ve duymuyordu acýyý. Onun tek isteði, Çocuðunun kurtulmasýydý...
Bende kurtarmaya çalýþýyordum gücümün yettiði kadar. Bir can kurtarmak için didiniyordum ölümüne kadar. Ve bir ses duyuyordum enkaz altýnda. Bir bacýnýn sesiydi bu. Kardeþine seslenen bacýnýn sesiydi, Elini uzatýpta tutamadýðý kardeþine sesleniyordu. Su ver. Su ver. Su ver diye mýrýldanýyordu. Kardeþinin baþ ucunda can veriyordu. Kardeþide çaresizdi, Eli kolu baðlýydý... Oda beton yýðýn altýna kýsýlmýþ, Kafasý iki taþ arasýna sýkýþmýþ yardým bekliyordu. Abla... Abla... Su veremem. Baþýmýn üstünde koca bir taþ var, Hareket edemiyorum diyordu. Ýki kardeþin birbirlerine haykýrýþlarý, Tüylerimi ürpertiyordu.
DÝðer yanýmda bir çocuk, Dört yaþýndaki çocuk, Enkazdan çýkmýþ, Annesini, Babasýný arýyordu. Eli yüzü kana bulanmýþ, Bacaklarý çizilmiþ acý duymuyordu. Annesini arýyor, Haykýra haykýra aðlýyordu. Bana koþup bacaklarýma dolanýyor, Kucaðýma atýlýyordu. Amca, Amca, Kurtarýn annemi, Kurtarýn babamý diyor, Feryat ediyordu. Gözlerinden damlayan yaþlar, Bir sel gibi akýyordu...
Yine iki çift kýsýlmýþ duvara mýrýldanýyorlardý..! Uzat elini, Tut elimden, Ölsekte beraber ölelim diyordu. O gün giydiði gelinlik, Ona kefen oluyordu. Yalan dünyadan kaybolup, Yok olup, Yok olup gidiyordu. Gidiyordu...
Ýhsan Taþdelen 18 Aðustos 1999
Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan Taşdelen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.