Seviyorum.? ! Ben seviyorum..! ? Aþýðým, Sevdalýyým, Doðaya, Bahara, Rüzgara, Ve ilk baharýn koku saçan çiçeklerine, Daha açmamýþ tomurcuk ve taze güle. Ben seviyorum..! ? Her akþam evime çekilip erkenden yatmayý, Sabah kahvaltasýnda simit yemeyi, Çay içmeyi, Seviyorum iþte.! Kar üstünde ateþ yakmayýda seviyorum. Bu üstünde kaymayý, Ok atmayý, Top oynamayý, Yani,! Yani çocukluðumu seviyorum. Çocukluðumda meleþen kuzularý, Otlaþan taylarý, Buzalarý, Helede o sürünün arasýna karýþan iki yan heðbeli eþeði,! Ve..! Ardýsýra koþturan kurt köpeðini seviyorum.
Seviyorum..? ! Ben seviyorum..! ? Seviyorum ama geride kalanlarý seviyorum. Kalanlardan geride kalan benliðimi, Kendimi, Kendime kazandýðým gururumuý seviyorum. Ve ben..! Bir tek onu sevmiyorum.? ? Onu..! ? Eskiden sevdiðim gibi kalmayan o kýzý,? O kýz diye andýðým Ayþe’yi artýk hiç sevmiyorum... Çünkü o..! O bir ihanet. BÝr ibret. Ya düþtü,? Ya düþecek. Ben bir tek þey seviyorum. BÝr kelime, Bir cümle, Bir sözcük. Ne dersen de buna... Ben bir tek dursunu seviyorum. Dursunu. Yani bizim dursuna ýsmarladýðýmýz çayý. Hani bizim çaylar dediðimiz o aný seviyorum. Ben artýk, Ben artýk Ayþe’yi hiç sevmiyorumki.
Ýhsan Taþdelen
Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan Taşdelen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.