Bir sýrça köþktü benim dünyam... Herþeyi handikap haline getirdiðim, Hiçlik deryasýydý âlemim... Ne melâlli yüreðim âbâd olurdu, Ne düþüncelerim su’âllerden kurtulurdu. Ne kadar kaybolunabilirse hiçlik/te, Benliðim o kadar kayboldu. Bir yürek çýnlamasýydý bendeki. Avuntularýn ayyuka çýktýðý, En içli kuruntularýn uðultusuyla beslenen, Ýnce bir sýzýydý gönlümde vuku bulan...
Kirletilmiþ yüreklerin, Kaybolmuþ ruhlarýn, Merkezindeydi yitik düþlerim. Herdaim zemheri gibi yollarýmý týkayan, Ben kaçtýkça kuytularda pusu kuran, Girdabýnda kaybolduðum, Çýkmaz sokaklarým vardý benim... Yeþertemediðim bahçemi, Solmaya yüz tutmuþ yapraklarým sardý. Ne kýrýk kanadýmý onarabildim, Ne de fýrtýnama dur demeyi bildim. Dudaklarýmdan süzülen karanlýk aðýt, Uçuruma sürüklercesine yanýktý...
Ve zaman... Kalp kýrýklarýmý toplayamayacak kadar hýzlý, Yangýnýmý söndüremeyecek kadar aheste hengâm. Bir yanda avuçlarýmdan kayýp giden zaman, Bir yanda gayya kuyusuna yuvarlanma yolunda bir insan. Bana sunulan çözümleri göremeyen bir âmâ, Uzanan elleri tutamayan buhrânlý bir can...
Ýki seçenek vardý bana dair. Ya en dine girip kendi cehennemimde kavrulacaktým, Ya da hayata/anlama/mânâya dair herþeye sarýlacaktým. Hala ümit var mýydý nefsime/yaþamýma dair... Her zorluðun ardýndan bir kolaylýk olmaz mýydý... Yitik maneviyatýmýn karanlýðýndan arýnmalý, Zebanilerin ýzdýraplý prangalarýndan kurtulmalýydým...
Gaflet dolu yüreðimin yasýný bir kenara attým. Kuytularda giryan eden avare benliðimi, Ümit ýþýltýlarýnýn iradesine býraktým. Yeni bir baþlangýçtý içimde yeþeren, Kökleri susuzluktan mühürlenmiþ, Sulanmayý bekleyen koca bir evren...
Parçalar tek tek yerine oturuyordu. Karanlýk taraflar, aydýnlýkla buluþuyordu. Farketmediðim gerçekler, Çözemediðim bilinmezlikler, Tenevvürle takas oluyordu. Yanlýz deðildim aslýnda hiçbir zaman. Beni Kollayan/Yolumu Açan, Manevi bir el vardý herdaim... Üzerime çöken her kara sisi, Þafakla buluþturup ufkuma ýþýk tutan, Kelimeler arasýnda boðulan feryadlarýmý, Bir þiir sýcaklýðýndaki mutlulukla durduran, Kýzgýn çöllerde kavrulan düþlerimi, Tohumu sevgi, kokusu huzur olan hayallere savuran, Gönlümü gaflet uykusundan uyandýrýp, Gökkuþaðýna merdiven dayayan, Sevgi/merhamet/þevkât dolu bir el....
Var gücümle, ruhuma uzanan ele sarýldým. Yüreðimin bitmek bilmez hazanýný, Ayazlar vurmadan terkettim, daðýttým. Mânâ âleminin suyuyla yýkanýp, Kendimi, O’nun merhametine býraktým. Çýðlýðýn yarayla buluþtuðu mabedimi, O’ndan gelen huzurla sardým...
Hayallerim akýyor þimdi, Hayatýn sevgi ýrmaklarýna... Ýflâhlanmýþ bir el salladým, Kuytusunda sýkýþtýðým yaþama... Sýrtýmý Hak’ka yasladým, Var gücümle O’na sarýldým... Daldým güven deryasýna... Okyanusa yelken açtým, Enginlere umudumu saçtým, Yaradan’ýn eþsiz kelâmýyla...
TÜLAY YILDIRIM EDE Sosyal Medyada Paylaşın:
tülay yıldırım ede Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.