Bir nefeslik yaşam ödünç ver ey hayat

Uzatsam tutar mýsýn elimi
alýr mýsýn beni bu kör kuyudan
ömür dediðin bir uçumluk kuþ
bir adýmlýk düþ
hazan rüzgarlarý esiyor þimdi bu þehirde
savurup duruyor oradan oraya beni
köküne küsmüþ aðaçlar gibiyim
içim dýþým kahýr

düþleri parçalanmýþ bir üçgenin ortasýnda umarsýz kaldým
koca koca taþlarla vuruldu kalbim
yalnýz, yaralý ve yorgun
sevinci hýrpalanmýþ bir çocuðun gözlerindeki damlayým..
.
acýlar ayaz, acýlar buz gibi soðuk, dinmiyor sýzým
üþüyorum
ýþýðý olmayan kör karanlýða gömdüm hayellerimi
bütün yýldýzlar söndü
bütün sevinçler öldü
sarýl ey sevdasýna yandýðým hayat
yalvarmaktan yoruldum
bir nefeslik yaþam ödünç ver...

þimdi bir köþede bükükse boynum
gülmüyorsam
sür saçlarýný yaralarýma
yeter bu küsmüþlük
yeter bu üþümüþlük
ser üzerime güneþini
ýsýnayým

sapý sedef býçaklarla daðlanmýþ uykum
uykusuzum
koy yorgun baþýmý göðsüne uyuyayým

yýllar acýmasýz, yollar dikenli, dizler dermansýz
yamaya yamaya giyiyorum üzerime her gün hayatý
sürüne sürüne yürüyorum yürüdüðüm yerde
ayaklarým kan revan içinde
hiçbir bahçe kucak açmýyor içimdeki yaralý çiçeðe

bir nefeslik yaþam ödünç ver ey hayat
koy yorgun baþýmý göðsüne dinleneyim.


Nuri CAN

Sosyal Medyada Paylaşın: