Göðe dokunabiliyorum, ellerim küçük
Ayaklarýmda yýrtýk ayakkabýlar olsa da.
Alabildiðine özgür oyunlarým da var
Ve benim umduðum hayattan,
Kuru yapraða düþen zerreye sýðar.
Ellerim büyük, gök ellerimden büyük…
Ulaþmak için kâinatýn öbür ucuna,
Yedi katý yarýp uçmak istiyorum.
Ne zaman yetmese aklým kendime
Âdemin kafatasýný yiyorum.
Öz libasýna bürünüp geliyor mevsimler;
Çiðdem kokuyor parmaklarým her bahar.
Yað verenin oðlu, bulgur verenin kýzý oluyor.
Tarla tarla, aðaç aðaç yeþerince dünya
Her çocuðun gökte bir yýldýzý oluyor.
Þehirler birbirinden ýþýklý, birbirinden kalabalýk…
Apartmanlar yükseldikçe fakirleþiyorum.
Kimliðim okunuyor fiyakalý arabamdan,
Her þeyin bir cazibesini görüyorum bakýnca
Bir tek kendimi göremiyorum, camdan.
Her gülücük müsavi benim için,
Annemin, babamýn yahut bir dilencinin…
Berrak ve soðuk akýyor burada dereler,
Çocuklar koynunda ebemkuþaðýyla uyuyor,
Aþina karanlýða sarýlýrken pencereler.
Nehirler, denizler ve okyanuslar
Camýmdaki buðu kadar küçülmüþ.
Hayat bir hengâmenin orta yerinde.
Her insan kendi kudretini sýnýyor,
Ve kendini var ediyor bir sanat eserinde.
Biraz karanlýk ve cinden korkuyorum,
Bir de annemin anlattýðý yedi baþlý devden.
O yüzden baþým göðsünde bir meleðin.
Ýþte o an kulpundan tutup çevirsem,
Benim için dönecekmiþ gibi, feleðin.
Yýldýzlar hiç sönmüyor benim gecemde;
Ne karanlýk yolumu kesiyor ne devler.
Lakin yalnýzlýðýmýn orta yerinde mahþerim.
Öldürüyor bütün korkularýmý önce,
Sonra kendi boðazýný sýkýyor ellerim.
Bazen çerçi geliyor evimizin önüne,
Heybesinde Firdevs’ten türlü türlü yemiþ.
Özgürlüðün þehrine sürüyorum talakamý.
Fakat bir ýzdýrabým var son günlerde,
Zaman silkeliyor, tutup iki yakamý…
Ne yesem bir kýrýk leblebi tanesi deðil.
Korsan hayallerimin kalesinde tutsaðým.
Tut elimden artýk beni de götür köyüme,
Kýrýlsýn kalbimin çelik prangalarý,
Beni de taþýsýn küçük ellerin, ne olur büyüme!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.