Mercimek Hatun derler, herkeslere anaymýþ Yüzü nurlu gibiymiþ izzet, hürmet onaymýþ Yoksulu savunurmuþ, hep onlardan yanaymýþ Herkesi doyuracak yemek orda piþermiþ
Her yerde bir hayrý var, herkes bilirmiþ bunu Kendince düþünürmüþ, yokmuþ varlýðýn sonu Herkesin dilindeymiþ, sanki oymuþ tek konu Zevki sefa içinde, deli dolu yaþarmýþ
Her kim darlýða düþse gider yaren olurmuþ Ona gelen canlar da, bu havayý solurmuþ Kimse eli boþ gitmez, derde deva bulurmuþ Herkeslere kendini sevdirmeyi baþarmýþ
Hazýra dað dayanmaz, gün gelmiþ hepsi bitmiþ Kime dostum dediyse ilk önce o terk etmiþ Para,pul,þan ve þöhret hepsini de tüketmiþ Sýnýrlarýn olmazsa kul beþerdir, þaþarmýþ
Tarlalar sürülmemiþ kurumuþ bahçe baðlar Yoksulluk gelmiþ baþa ölse bile kim aðlar? Varlýk tez gelir geçer, yokluðu ciðer daðlar Yarýný düþünmeyen bir meçhule koþarmýþ
Koca Mercimek Hatun, düþmüþ kötü hallere Görünmüþ yolun sonu acý deðmiþ dillere ‘’Ýbret olsun bu halim, aðýt olsun ellere’’ Ne olacak demeyen, bu hallere düþermiþ
Þimdi talan edilmiþ mezar taþlarý bile Koskocaman varlýktan reva mýdýr bu çile Böylesine bir ömür geçivermiþ nafile Baki kalan vefadýr, kul denilen beþermiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dosteli_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.