BENİ ÖLDÜREN CEMRE

Kýþýn cellat soðuðundan paçayý yýrttýk yine,
Bir sabah gördük, güzeldi
Ardýndan deli çýðlýk!
Koþtuk koþtuk her birimiz pencereye yýðýldýk
Gök camýndan meraklý teyze güldü gözlerimize
Müjdemi isterim dedi ve düþüyor ilk cemre...

Herkes aðzýný eðdi, camdan içeri gitti
Benim gözlerim gökte, gözden kayboldu teyze
Ellerimi uzattým baharýn müjdesine
Ellerimden öpüverdi usulcacýk bir cemre...

Ellerime cemre düþtü, yüreðime yýldýrým!
Avuçlarýmdaki aynada senin yüzün belirdi
Hemen o anda sevdim, gözlerinde ýsýndým
Kýzardý yanaklarým, bahar müjdesi gibi...

-Müjdeyi verip gitmek sana hiç yakýþmadý
Avuçlarýmdan yüreðime deðmeseydin o vakit...


Ýster yerden gelsin sana
Ýster gökten misafir
O bahar idrak ettik
Her aþk hep gidicidir.
Cemre düþtü, bahar geçti, Kýþa hazýrlýktayýz
Ben göklerin camlarýna diktim bakýþlarýmý
Gönlüm sakat, dilenci gibi açtým avuçlarýmý
Yine açýlsa pencere
Teyze çýksa baðýrsa
Sen düþsen ellerime, beni öldüren cemre!
Ve kaybolmasa yüzün karanlýk ormanlarda...

Sen bahar müjdesiydin, o geldi sen yoksun
Bahar gitti, yaz gidiyor, kýþ müjdesi olup gel!
Karlar yaðsýn üstümüze, kardan aþýk olalým...
Hangi kendini bilmez, aþka ermemiþ demiþ
Kýþýn gök camlarýndan cemreler düþmez diye...

Sen ölüm için dahi müjde olabilirsin!
Avuçlarýma göklerden düþebilirsin cemre...
Sosyal Medyada Paylaşın: