ruhum istinat duvarý zannediyordu kendini miyoptu taþ duvarlara dikilen gözleri
ruhum bir halt da sanýyordu kendini iyiliklerin anasý felaketlerin kalkaný kapalý pencerelerin ardýnda yaþananlarýn görmeyen tanýðý sadece yakýný iyimser düþlerinin bilmiyordu yüzünde eskiyen hep ayný akþamdý
yaðmur yaðdý ýslandý kar yaðdý buzlandý komþu yolda trafik kazalarý yaþandý ölümlü yýprandý
ruhum bomboþ hissetti kendini varlýðýna alýþýlmýþ bir nesne duvar saati bir evde ya da eski bir yemek takýmý býkkýnlýk veren ayný desenleriyle
enkazýný seyredip gitti sonunda bilmediði bir aleme kimliksiz
anýlarýný sýzdýrarak...
Sosyal Medyada Paylaşın:
deniz-ce Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.