BEKLE BENİ TRABZON

Ölsemde vazgeçemem sevdamdan.
Bekle beni geliyorum Trabzon.
Senden kýz alacaðým emin ol.
Bekle, çok az kaldý Trabzon.

Hiç görmeden sevdim onu.
Tam on yedi ay oldu.
Þimdi koyuldum yollara;
Gidiyorum Trabzon’a. . .

Hasret çeke çeke sevdim seni.
Görmeden özledin mi sen beni?
Trabzonlusun ama lakabýn Ankara Güzeli.
Ýnan; vallahi seviyorum seni!

Resmini aldým karþýma baþladým yine þiir yazmaya.
Kalemim yetiþmez oldu dilimden dökülen aþka.
Bekle yarim bekle karþýnda daha nicesi olacak.
Üç beþ güne kadar geliyorum Trabzon’a.

Gelince tutup elinden uzaklara bakacaðým saatlerce.
Býrakmayacaðým elini emin ol.
Haykýracaðým adýný göklere.
‘’Seni seviyorum!’’ diyeceðim mesela. . .
Yüzün kýzaracak belki, utanacaksýn.
Öyle mutlu edeceðim ki seni benden kopamayacaksýn.
Her geçen gün aþýk olacaksýn mesela. . .

‘’Yeter aþkým sus!’’ diyeceksin utancýndan.
‘’Sus ki gözlerimiz konuþsun.’’
Ýzin vermeyeceksin dilimden çýkan sözlere.
‘’Dil yalan söyler ama gözler asla!’’
‘’O yüzden sus ki gözler konuþsun.’’

Tamam istediðin gibi olsun gülüm.
Sen gözüme bak yeter.
Gözlerimin içinde aþk var, sevgi var, sen varsýn sen.
Bu can yalansýz sadece seni ister!..


05.05.2013
NEVZAT
ÞÝMÞEK
Sosyal Medyada Paylaşın: