istanbul'u mesken mi tuttun?

karanlýklarýn efendisiyim
boðulan güneþin ardýndan
birkaç kavun bir parça peynire demleniyorum
sokaklar süpürüyor beni



dizleri kýrýk anýlarýmý
týmar ediyorum
efkâr tutuyor “gözevlerimi”
atlýyorum çocukluk ipimden
sýrdaþým ezgi misafir dilimde



“yarim Ýstanbul ‘u mesken mi tuttun?”



birkaç yosmanýn kahkahasý dalýyor denizin köpüklerine
denizin dibi gibi suskun yalnýzlýðýmý
yakamozlara salýyorum
ayýþýðýna yüklüyorum
yaþama dair ne varsa



bir “yapraðýn ayasýndan” falýma bakýyorum
üç vakte kadar
ölüyorum
korkuyorum
siper ediyorum birikmiþ þiþelerimi



bir gece kuþu ýslýk çalýyor
bir kadýnýn efsuni bacaklarýndan aysbergler eriyor
beþ taþ oynuyor daðýlmýþ yýldýzlar
ceketime sokuluyor bir kedi
“daðý týrmanýyor bir karýnca
çölü geçiyor bir kaplumbaða
örümcek yuvasýný buluyor”



kornalar sürüklüyor kulaklarýmý
aldýrmýyorum
somurtkan uyku
kemendini atýyor
boyun eðmiyorum
boyun eðmiyorum
bu kibirli þehre




ben þafaðýn külhaný
tirþe-mor yalnýzlýðýmý toplayýp
içime asýyorum

tek derdim geyiklerin üþümesi
















gönül gençyýlmaz

Sosyal Medyada Paylaşın: