numaralarý okunmaktan silinmiþ
kapýlarýmý araladým
sokaðýmý arþýnlayan
kadýnlarýn ruhlarýna
tevekkülü bilen bedenin
ben uyurken öptü ölümümü
kanatsýz merhametin süzüldüðü
leylak renkli “günah” yazýsýný urgan niyetine boynuna saran
aþk’tan hep dul kalmýþtýr
dünyadan da koca bir yalan
tanrýdan kalansa hep hüsran
-adam nefsi ile döllüyor ihaneti-
bir kentin sabahýnda “sahte umutlar pazarý” kuruluyor
ýþýksýzlarýn teninden yayýlan merhametin mükemmel uyumuyla
ne ayýp dinliyor elleri
ne de secde ediyor nefesi
kýzýlýmsý bir karanlýk soluyor ölümü
-kadýn çýðlýðý ile bütün kelebeklere ömür-
kimselerin hiçliðinde boðdukça nefreti
gördüðü yüzler tanýdýklarý deðildir
acý çeken inleyen
biçimsiz figürlerdir
arafýn derinliklerinden “aþk” diye gelen
-adam yanaþma sabahýn kýzlýðýný bozar her intihar sonrasý-
aþýnýr durmadan sözcüklerden bozma dualar
dudaklarda býraktýðý buruk acý
tebessüme gebe kalýnca doðurur sevdayý
umudun atýný kýrbaçlayarak dört nala
ateþli sabahlarýn teri ile yanana
-kadýn kokusundan geçer bir cinnetin en masum hali-
dudaklarýn sözlerle gömüldüðü her elveda
kirpikleri aralar sýzmak için göz bebeklerine
orda hareketsizce çiçeklenir aþk
dünyanýn bilmem neresinde
ve bilmem hangi çölünde kervanlara konuk olur
-adam küçültür hasretinin coðrafyasýnda kadýný-
durulandýkça yar sinesinde
yedi günahýn evladýsýn
yalan uyudukça baþucunda
dil kesiði intiharlar saklar acýný
kalp uyanýr kendi matemine o an
-kadýn yerle gök arasýnda mukabeledir zikrettikçe adamý-
bir kadýndý eskilerden konuþan
bir adamdý
kendi yazdýðý notlardan
kaderine niyet çektiren...