AŞK MI ZOR YOKSA SEN Mİ

Hayatýmda bir kýz var anne.
O kadar çok seviyorum ki bir türlü söyleyemiyorum.
Dilim yok ne yapayým, karþýna geçip konuþamýyorum.
Kulaðým desem saðýr.
Belki o da beni seviyor ama ben duymuyorum.

Aman Allah’ým! ‘’Böyle bir güzellik olabailir mi?’’ dedim ilk baþta.
Ah! Bir görsen anne, bir görebilsen.
Yanaklarý al al elma gibi.
Gözleri mas mavi deniz gibi.
Keþke ‘’seviyorum’’ diyebilseydim anne, keþke!

O yokken hayatým kabus gibiydi.
Birden girdi hayatýma, dünyam deðiþti.
Önce yüreðim, sonra kalbim;
Þimdi ise bütün bedenim,
Yalnýzca onu sevdi anne, sadece onu sevdi.

Biliyorsun dizlerim tutmuyor, kollarýmda iþlemiyor.
Bir tekerlekli sandalyeye mahkumum anne!
Her sabah erkenden geliyor.
Önce yemek yediriyor sonra gezdiriyor.
Akþam olunca da evime býrakýp gidiyor.
Ben yine yalnýz kalýyorum ve onu sevdiðimi söyleyemiyorum.

Çaresizim Allah’ým, sevdiðimi söyleyemiyorum.
Söylediðimde gider diye korkuyorum.
O güzel giderse ben ne yaparým?
Çýkmaza düþtüm, yolumu bulamýyorum…


14.03.2012
NEVZAT
ÞÝMÞEK


Sosyal Medyada Paylaşın: