Bakmayýn yüzümdeki yaralara, Sevda yorgunluðu öldürmüþ annemi, Görmedim ben ne annemi...nede babamý, Her gece uykularýmda bir el okþar baþýmý. Kim olduðunu bilmediðim bir insan eli iþte, Anne kokusunu bilmediðim için, Bir baba nedir duygusunu yaþamadýðým için, Geceleri saçýmý okþayan o el kimindir bilmem iþte. Bildiðim sadece yaþlý bir adam bulmuþ beni, O kimsesiz...ben kimsesizmiþiz iþte. Þimdi o hasta ve yaþlý... Bense küçük ve yaralý...
Bayramlar gelir geçer kimsesizliðimiz aklýma gelir, Ne kapýmýzý çalan olur ne yüzümüze bakan. Yorgunluðumla kenarlara çekilip aðlasamda, Boðazýmýzdan geçecek bir lokma ekmek için çabalamaktayým iþte. Kör býçaklardan farký yok bu çocuk kalbimin. Yüzümdeki yaralar için ilaç almakmý dediniz... Unuttum ...öylece dalmýþým... Nereyemi bakýyorum. Karþý ki parkta iyi giyimli çocuklar var, Kaydýraktan kayýyorlar,salýncakta sallanýyorlar. Kiminin elinde simit,kiminde dondurma, Bense gördüðünüz gibi içlenirim burda... Nedenmi? Çünkü beni bu yaralarýmla parkta oynatmýyorlar. Ayaklarýmda bir terlik parçasý elimde bir boyacý sandýðý... Bir elimde sabýrdan kalan akþama sakladýðým ekmek parçasý. Haydi þimdi kör býçak misali kalbim sýrasý deðil hayal kurmanýn, Akþam oldu artýk, Köhne bir barakada seni sokaklarda bulan yaþlý bir adam ekmek bekler. Sizde bakmayýn yüzümdeki yaralara, Bu çocuk kalbimdeki yaralar yüzümdekilerden daha fazla.
Cansel Iþýk/Manyakaþkýngelini Sosyal Medyada Paylaşın:
ManyakAşkınGelini Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.