Benim Gözlerimden...
Aslýnda beni senin sevmen deðerli kýlmazdý benim kendimi sevmemdi önemli olan.
Seni deðerli kýlansa benim gözlerimdi.
Sen içimde zehirken,aðzýmda bal varmýþ gibi anlatmamdandý insanlarýn seni iyi sanýþlarý.
Ve yalnýzca varsayýmlardan ibaretti senin beni seviþlerin.
Dýþarýdan görenler seni ‘insan’ sýfatýna layýk buluyordu ve kimse sana benim gözlerimle bakmadýðý için uzaklaþýyorlardý seninle konuþunca…
Çünkü ben onlara bataklýk kýsmýný deðil;
yalnýzca üzerinde açan çiçekleri gösterdim.
Ve sen benim içimde koca bir dað olduðun için yýkýlmadýn,
çünkü ayaklarýn yorulduðunda ayaklarýn oldum senin…
Nefretini gördükçe de senin yerine de nefret ettim kendimden.
Sonra ne mi oldu?
Aynalara küstüm,çünkü gözümde hep yaþ gösterdi.
Güneþten uzaklaþtým,çünkü gece için kadar karanlýktý ve ben karanlýklarý kendime yakýn hissettim..
Kahkaha atmayý býraktým,içimdeki çocuk da gülmüyor artýk;çünkü fark etimde sen bana doðru düzgün hüç tebessüm etmedin
(halbuki en çok istediðim þeydi bu benim)
Ve babamdan beri sakladýðým düþ dünyamý yakýp yýktým
Ve yalnýzlýkla çok iyi dost oldum
Seni gören o gözler varya artýk yok iþte,
ve yerinde olsam mutlu olmam.
Çünkü kimse sana benim gözlerimle bakmayacak artýk…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.