heykeller de ağlar

yeniden ýþýk,
siyah, hem de beyaz...
sabah ülkesinin kýyýsýndayýz Mustafa abi
yorulmuþ gözlerimiz karanlýktan
her türlü kalabalýktan ve kadim yalnýzlýklardan

güneþi görünce yeþillenen toprak,
alýnýp satýlabilir maviliði denizin,
daðlarýn tepelerin pahalý yüksekliði,
pazar yerlerinin gürültüsü
ve reklam kuþaklarý sarý lambalar altýnda
ah anlamazlar bilirim...
ama vazgeçme, dur!
ne diyordun? ne diyordun...
bize kalan diyordun,
"bu fotoðraftan savaþlar icat etmek"
ve hatýralar, ve masallar
köy çocuklarýnýn toprakla yaþadýðý o rengarenk serüven
ve umutlarý insanoðlunun,
yaþama sevinci henüz filizlenmiþ bir papatyanýn
paslý bir býçak gibi duruyor þimdi bütün ihtimaller
tetanoza da çare buldu bilim denen küstahlýk
ne yana saldýrsak kendi gövdemiz

"insanlar ölünce tarih olur" Mustafa abi
"heykeller ölünce sanat"
sen ölünce uzunca bir sessizlik,
vurulursun yine bir aðacýn kimsesiz gölgesinde
koyu kýrmýzý güller ve çimenler içinde
faili malum, maktulu meçhul bir cinayettir
katledilir insan olmanýn zerafeti
odalarda yankýlanýr yeniden
büyük adamlarýn korkunç ayak sesleri
zaman... zaman sarar elbet yaramýzý Mustafa abi
ve tabiatý durmadan zincire vurur demirden atlarýn yine demirden ayak izleri

ne kadar zor olabilirdi ki bir doðruya inanmak?
onu olduðu gibi anlamak...
yeri gelince gülmek, ama daha çok aðlamak
hem aðlamaktan korkmamak

heykellerden konuþuyorduk Mustafa abi!
bir heykel gibi dimdik durmaktan
o eski Fransýz’ýn dediði gibi
"heykeller de aðlar..." Mustafa abi...
korkusuz çamurdan gözyaþlarýyla
Sosyal Medyada Paylaşın: