Ýstanbul’un en ücra köþelerine mensup bir semtte, seni düþünüyorum. Gözlerini, kalbini..
Karanlýðýn mesken tuttuðu sokaklarda kavgaya tutuþmuþ iki genç, Biri sustalýsýný sallýyor, diðeri yumruðunu.. Bir görsen kendimle böyle kavga ettiðimi.
Bir sokak çocuðunun, aðlamasýna sýðýnmýþ gülümsemesi geliyor gözlerime. Tutamýyorum kendimi,aðlýyorum.. -“Ben kavga ettim sensizlikte, tohumu hangi mevsimde ekildiði belli olmayan sevda saatlerinde..”
Evimin sundurmasýna sýðýnmýþ sahte sevgilerden korkmuyorum ! Aðlayan, aðlarken baþkalarýný da aðlatmayý meslek edinmiþ sahte varlýklardan söz bile etmiyorum. Arada kalabalýklaþan, o kalabalýkta sevdalýlarý kaybeden meydanlara sitem bile etmiyorum.
Þimdi saat gecenin bilmem kaçý, Dumanýný tüttürdüðüm sigaramýn külü düþmek üzere, Ve ben hala seni düþünüyorum..
Emre Haliloðlu Sosyal Medyada Paylaşın:
EmreHaliloglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.