Konuþmadýðýn zaman
manzaraya sýðýnan bir uçuruma dönüþüyorsun
oysa ki ben senin omzundan tutup
çekip almak isterdim bekleyiþlerinden
dost bildiklerinin yüzlerindeki maskeden
maskelerinden geriye kalanlarla
susabilmeyi anlatmak
ki insan zehirli bir yýlandýr bazen
nadirdir en son kendisini zehirlediði
diyebilmeyi çok isterdim
kemik kusan toprak örgüsüne raðmen
insan bazen
meydanlara, güvercinlere,
vapurlara ve maviye sýkýþýr
susturuculu bir aþk acýsýyla vurulmuþtur
katilineyse
ne katilim diyebilir ne de sevdiðim
ölmeyi unutmak
insanýn açýk yarasýdýr bu yüzden
konuþmadýðýn zaman
bu açýk yaralarýný görmüyorsun
ben ise uykularýmý sana her böldüðümde
kan kýrmýzýsý kelimelerinle
daha bir fazla uzaklaþtýðýný hissediyorum
oysa ki limon çiçekleri her zaman
sapsarý bir mevsime býrakýrlar yerlerini
sen durduðun zaman deðil
yürüdüðün zaman kendisini diker o mokasenler…