BEDENİMDE KAYBOLAN SENSİZLİKLER

Bir temmuz gecesi yine..
Temmuz rüzgarlarý saçlarýmýn arasýndan geçip yalýyor yüzümü.
Ilýk ýlýk dönüyor vücudumun etrafýnda..
Bir yaþanmýþlýk var.. Ya da yaþanýlmayý bekleyen..
Bir zaman var elimde hoyratça akýp giden, tutamadýðým...
Kim tutabilmiþ ki zamaný..
Senleyim belki de sensiz,
Sen varken sensizlikten býkmýþ bedenim, daralmýþ ruhum;
Bak yine yýrtýnýyor SEN diye..
Bir kaç tatlý kelimeye kanacak belkide sen varken yalnýzlýktan bunalmýþ ruhum..
Yýkýyor yine aklým hayalleri..
Kalbim inþa halinde aklým yýkým..
Anlamsýzdýr bu tavýrlarým, bilirim..
Ya da sana anlamsýz sadece..
Sen ne zaman anladýnki beni?
Ne zaman yorulmuþ bedenimi, ruhumu; çözmeyi, dinlendirmeyi yeðledin ki ?
Kaçtýn hep.. Sende benimle aðlamadýn seninle olduðum yalnýzlýðýmda..
Kaybolur bedenimde sensizlikler..
Kaybederim, yine içime gömerim taþkýnlýðýmý.
Sadece sana olan varlýðýmý saklarým..
Kimsecikler görmesin nasýl tükenip bittiðimi..
Ben saklarým ..
Sen git.. Ya da kal..
Sen hiç olmadýn ki..
Benimleyken deðildin..
Ben seninleyken yalnýzdým..
Sen benim bedenimde kaybolan sensizliðimdin..
Sosyal Medyada Paylaşın: