merhaba

artýk kokmuyor hayat
ve korkmuyorum gölgelerden
sarýlýp bastýðýmsa baðrýma , sindirdiðimdir geçmiþimden....

artýk;
astýðým beden bastýðým toprakta deðil
sessiz bir kamburun sýrtýmdaki gölgesi
býrakmaz peþimi...

gecenin kýrbacý her deyiþinde sesime
baþlar sayýklamalarým: yeter mi?
yoksa “yetmedi mi?”

nihayet ;
hayat ölümü doðurur sokaklarýnda
çýðlýklar atarken dünya
susar yaþayanlar
bense; yürürüm ölümler kucaðýmda
göz mehtabýn soluk rengini
saçlarsa kýraðýnýn soðuk þeklini alýr
yetmez mi?
“hadi sende öldür beni”

ve
yavaþ yavaþ düþer nefes
ölüm kokulu dudaklar öperken bakiri
söner ateþ...

oysa;
günahýn busesidir dudaklara deyen
kokusunda cennet
korkusunda cehennem
bilinmez ki?

uykusunda donan çileyi içe çeken her nefes
yeniden yakar ateþi
ve her sen dediðimi
doymayan bedenim için soyar ellerim
aç býrakýlmýþ nefsim...

iþte böyle;
yine ayný gece, yine ayný sahne
yine ayný oyun utancýn arsýz gülüþünde ...

güneþ eteklerinden dökerken ýþýðýný
yalnýzlýk sarýlýr ellerimize...
bak ! Artýk yok kimse...

bittin...bittim...bittik...

duasýz gömülür bedenimiz yeni doðan sabaha
ve son mirasýmýz: ölüm
“san da merhaba!”

ey yaðmur...

Sosyal Medyada Paylaşın: