HÜZNÜN BAHÇESİNDEYİM

Kýpýrtýlarý bitti artýk gönlün,
Bir adým ötesindeyim
Veda denen bu kýsýr döngünün.
Ömrüm vefa etmedi sana kavuþmaya;
Kavuþmak ne kelime,
Hayalin bile artýk haramdýr bana.
Bir kez sevmiþtim;
Kim bilir belki de çok kere,
Yoksa sevdiðimi mi sandým,
Ve nihayetinde anladým ki,
Sen sadece bir yabancýydýn.

Hüznün bahçesindeyim bu gün,
Savruldum yaprak yaprak
Akýp gitmekte gözyaþlarým.
Gördüm ki, artýk çok geç;
Dinlemese de söylerim her daim;
Ey, gönül artýk bu sevdadan vazgeç.

Yýlgýným, kýrgýným;
Kimsesizim, çok yalnýzým;
Oysa kavuþmanýn arifesi sanmýþtým,
Meðer ne çok yanýlmýþým.
Tek bir çiçekle geçti ömrüm;
Bir tek gün dahi gülmedi yüzüm.
Sen bir goncaydýn,
Ben ise hüznün gölgesindeki güldüm.
Bir güldüm, lakin
Sürgündü zahir,
Ahir ömrüm.

Kavuþamadan soldum,
Bir de baktým ki
Acýmasýz kaderin oyuncaðý olmuþum.
Þimdi ise yitip giden zamanýn ardýndan
Bir baþýma kederimi yaþýyorum;
Derinden, ýssýz ve çaresiz.
Kelimeler hepten kifayetsiz,
Belki sildim tüm geçmiþi
Tek kalemde,
Lakin tüm anýlar,
Sessizce yolumu gözlemekte.
Tek þahidi gölgelerdir
Tüm yaþananýn,
Karanlýk, izbe köþelerde mütemadiyen,
Bitmek bilmez nöbette.


Sosyal Medyada Paylaşın: