Unutmadým sevdiðim.
Geçmiþimde kaldý, senli hatýralar.
Her hatýrladýðýmda beni, derinden yaralar.
Hangi ihanetinden kalma bu sancýlar?
Uyduruk bahaneler buldum hep kendime.
O þimdi unutmuþtur.
O þimdi baþkasýnýndýr.
O þimdi, o þimdi...
Bahanelerde bile seni arýyorum.
Üzülme deme sakýn bir daha,
En büyük ihanettir bu söz bana,
Senin yaþadýðýný bile bile,
Nasýl öldüreyim içimde?
Söylesene gözlerinde, yokluðu tattýðým yâr.
Kaç þiirde dar aðacý kurmalýyým düþlerime?
Bu kaçýncý tekmedir, üzerinde hayata tutunduðum sandalyeye.
Daha kaç gözyaþý dökmeliyim geceden gündüze?
Hayat bu sevdiðim,
Doðarsýn, büyürsün,
Daha ölmeden, anlamsýz nefes alýþlarýna gömülürsün!
Þimdi susuyorum avazým çýktýðýnca,
Seni yazýyorum, seni okuyorum.
Kahretsin ulan!
Þairliðimden utanýyorum.
Ne yana yazsam seni,
Anlatamýyorum bu içimdeki özlemi,
Hem yerden yere vurasým geliyor seni,
Hemde, bir kere daha sarmak bedenini.
Ne yaralý meretmiþ bu,
Cümlelerce içiyorum seni,
Mýsralarca kanatýyorum hasretini,
Seni aradým, seni sordum her sokakta!
Koskoca Ýzmir’mi dar geldi sana ha!