Yalnızlığımın Gölgesi Sen

Ben yalnýzlýðýmý gölgelerin oyunuyla giderdim,
Sensizliðime ortak ederek seni.
Sen ise çoktan yelken açýp demir almýþtýn,
Hemde bilinmeyene geri dönüþsüz.
Seni yazmadýðým bir þiir arýyorum nafile ,
Sensiz yaþadýðým bir yürek bir el bulamýyorum.
Tüm yollar sana çýkýyor çaresizim sensizce,
Sana þair oldum ama senin olmadýðýn þiir yazamýyorum.
Avucuna topladýðýn hüzünlerimi
kandil ýþýðýnda serp yýldýzlara AR’lansýn,
Sigaraný yakarken yanmayan çakmaðýným ben .
Son nefesse heybene gizlediðim,
Öpüþlerin sihriyle ilk olsun dudaklarýnda.
Buruþuk çarþaflarda ten kokunu aradým çocukça,
Eski haz yok gibiydi geceden kalan tadýnda.
Ya kaldýrým dilberleriydi beni sen diye kandýran pansiyonunda,
Yada sana inat özlemlerimi sattým bedenimle dirhem dirhem arzulara.
Adýný her andýðýmda üþüdüm titredim hasretine yandýðýmýn,
Sana dair geceye sýðýndým yine olmadý.
Topraða yalvardým saklasýn koynunda istemedi,
Ne rüzgar kabullendi adýn dilimde dua iken nede enginler istedi beni.
Sýcaklýðýndý düþlerime düþen,
Gözpýnarlarýn ýslandýðýnda kaynayan yüreðimdi.
Rüzgara verdiðim sesimi baharla ýsýtandýn sen,
Seni yedi iklimde yaþamaya ahdim var.
Gölgen kokundan evveli peþimde sürüklenir,
Terin hasretinden sonra düþtü içime kor ateþ diye.
Ve yoðuruluyorum mayasýnda sevdalarýmýn,
Sonsuzluða uðurladýðým sen gibi.

Sosyal Medyada Paylaşın: