ÇOCUĞUN DİLİNDEN

’Kimi çocuða korkuyu öðrettiler,
Gömlekle, pantolonla, þapkayla,
Nefreti öðrettiler ders diye okul sýralarýnda.
Kimi çocuða öcü gibi gelirken,
Benim annem, babamdýn sen.
Benim gibi baþka çocuklarýnda annesi, babasýydý
Kimi çocuklara öcü gibi öðretilenler.

Cumartesi, pazarlarý yoktun çoðunlukla,
Yýl baþlarýný hiç bilmem zaten,
Ailecek kutlanan.
Hep sen yoktun ya da siz yoktunuz,
Gece yarýlarý mavi, kýrmýzý ýþýklar cam kapýmýza vurduðunda anlardým geldiðinizi.
Þanslýydým yine de benim gibi olan bazý arkadaþlarýmdan,
Geçte olsa baþucuma geliyordu annemle babam.
Ya onlarsýz büyümek zorunda kalan.
Arkadaþlarým var,
Onlar da çocuklar.

O mavi gömlek babam kokar
Annem kokarken bana,
Baþkalarý nefret koklardý çok uzaklarda.
Bilmezlerdi ki kendi kokuþmuþ yüreklerinin onlarý kinlendirdiðini.
Bilmezlerdi, onlarýnda bir candan gelip bir cana can verdiðini.
Kimi çocuða senden korkmayý öðretirlerken,
Aslýnda sen benim annemdin yada sen benim babamdýn,
Beni þefkatle büyüten.
Sende bir anneydin!
Sende bir babaydýn!
Unutanlar olsa da en mühimi, sende bir insandýn!
Haksýzlýðýn tam ortasýnda tutuklu gibi kaçamadan kalan…’


Sosyal Medyada Paylaşın: