Lal bir insanýn var gücüyle baðýrmasý kadar çaresiz,
Minik bir çocuðun annesine duyduðu özlem kadar masum,
Öyle sevdim seni,
Ölesiye sevdim...
Hani senden baþka seslere saðýrdý kulaklarým,
Senden baþka ellere dokunamazdý tenim.
Neden mi yazdým bunlarý, özledim...
Çok özledim...
Gözlerini gözlerimden çekiþini,
Sesini,
Gamzelerini özledim.
Ben bugün, burada, yine, seni özledim...
Çok zor, çok zor sevdiðim.
Beni bir türlü anlayamayýþlarýný anlayamýyorum artýk.
Hiç mi sevmediler?
Hiç mi görmemiþler seni?
Herkes gidiyor,
Etrafýmda ki herkes terk ediyor beni
Caným acýyor,
Yoruluyorum,
Kimse anlamýyor.
Göremiyorlar içimde ki sensizliðin büyüklüðünü,
Duyamýyorlar sessizliðimi bir türlü.
Herkesin varmýþ ikinci bir yüzü.
Bir baþka yüzünde görüþmek üzere sevgilim,
Dostça kal...
Hoþça kal...
Hilal Özcimbit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.