hastaneden eve vardým, hâlâ kýrýklar içinde ellerim kollarým ayaklarým oysa bütün derdim Nurcihaným, mektuplarýný soramadým.. sanki evde beni bekliyor Nurcihaným..
kim bilir ne acýlar içinde adýma yazýlmýþ kaç mektup vardý evde kýrýlmýþ.. isyan etmiþ olmalýydý.. hem de ne sitemler.. yeter ki “beni unut” demesin de yeter ki iyi olsun da Nurcihaným..
emmioðlum yere bakýyor.. gözlerini kaçýrýyor bana O’ndan bahsetmiyor utanýyor sýkýlýyor dile gelmez Nurcihaným..
..
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.