Uzakların Yakınlığı

Ben uzaðým bütün yakýnlara anam,
Yakýnlar kirpiklerim kadar benimle ama,
Göz kýrpan yýldýzlar kadar uzaðým ben…

Türkülerim ulaþmaz, ellerim deðmez üþür,
Acýr yalnýzlýklarda bomboþ yüreðim anam,
Mecalsiz kalýrým düz yollarda, kesilir takatim…

Bütün yakýnlar dünya kadar uzak,
Ve bir o kadar eriþilmez duraklarda, buz gibi,
Aldýðým nefes gibi, içtiðim su gibi, iç içe,
Sevdayý alýp giden trenler gibi daðlar ardýna,
Ömürler ardýna, dönülmez yollara…
Uçup giden duanlar gibi karanlýk odadan,
Sonsuz boþluklarda duraksýz, soluksuz…

“Hayat” demiþlerdi; “Bir tiyatro, senli benli,
Þuursuz tahta figürler, el yapmasý,
Eli, yüzü, ayaklarý ne ise, burnu kulaðý ne ise,
Ne kurduysa onu yaþayan, þaþmayan,
Ýp ne yana çeker, o yana,
Gel bu yana, git o yana,
Çat konuþ, pat düþ sonra kutuya,
Yat bir daha ki oyuna kadar diðerleri ile.
Þuursuz, anlamsýz bakýþlarla,
Ne duygu, ne tepki, ne uyku, ne de rüya…

Zamana yakýn hülyalar,
Mekâna yakýn ayrýlýklar boy verdi, yamaçlarda,
Kaç mevsim þuursuz büyüdüler, öyle çaresiz.
Bir yanlarý diken, bir yanlarý uçurum,
Ne soðuktan etkilendi filizleri,
Ne yaz güneþinde kavruldular.
Gün batýmlarýnda hasret türküleri ile sallanýp,
Seherlerde çiy damlalarý ile besmele düzdüler
Soluksuz seferlerin þaþkýn adýmlarýnda…

Ben zamana yakýným anam, mekâna uzak,
Uzaklar alýr beni, ay buluta girende.
Mor karanlýðýn koynunda dinlenir gözlerim,
Hani, o yeþilleri arayan gözlerim,
Her istasyon arayan, boþuna gelmeyen yolcuyu.
Ellerimde kýr çiçekleri solmaya yakýn,
Taze kokularý hevesli arzularla.
Gitgeller sýklaþtýkça taþ kaldýrýmlarda,
Heyecan, kalabalýklarýn boyunu aþtýkça,
Kavuþmalarda mest olan gözler gibi deðil ama,
Kavruk uzaklara el sallayan iç çekmeler gibi…

Ben sabaha uzak, geceye yakýným anam,
Tesellim bülbül sesleri olur karþý koruda.
Geceye daha yakýn, tam ortasýnda yalnýz bir ölüm gibi,
Tam ortasýnda yalnýz bir sofra baþýnda,
Bir yudum suya sabahý demler gibi,
Sessizlik dokumak rüzgâr kanatlarýnda,
Yaban meyveleri hayata “merhaba” derken,
Kefene girmek gibi tan ýþýmadan,
Elleri kanamadan dikenlerle…

Ben dikenlere yakýným anam güllere uzak,
Oysa;”Dikendir” derlerdi, gülün anlamý,
Ne dikenin hikmeti, ne gülün sevdasý,
Ayýramadý gecelerin yalnýzlýðýndan ümitlerimi,
Bir yeþillik bulamadan belemeye vuslatýmý,
Kurakta yanmaya terk etmek, ah ne acý !

Sen sana uzak ben bana uzak,
Yakýnlýk neresinde bu çeliþki tablosunun ?
Sabah gelir mi, bilemem,
Biter mi bu þarký, anlamsýz bir notada ?
Susar mý gece, bilinmez bir durakta ?
Bilemem çünkü,
Cevaplara da uzaðým ben…

Muzaffer Eker
Sosyal Medyada Paylaşın: