Kadınındım ben senin

Ýlk seninle doðdum.
Ýlk adýmlarý seninle attým.
Düþtüm, kanadý dizlerim, ve sen öptün.

Hasta olduðumda;
Gözleri yaþlý bekledin.
Kaç gece, dualarla sabahlarý ettin.

Ve okula giderken ben;
Sýký sýký, ellerimden tuttun.
Çýkýþa kadar, büyük bir sabýrla, sevgiyle bekledin.

Hýçkýra hýçkýra aðladýðým, ilk omuzdun.
Sýrlarýmý paylaþtýðým, doðrularý gösteren, ilk insan.
Ve asla hakkýný ödeyemeyeceðim dediðim, candýn diyemem!


Çünkü bu,
Öncelikle -anneme- haksýzlýk olur.
Ki sen, annemden sonra ikinci, kardeþimden sonra, üçüncü oldun hep hayatýmda!

Evlendim, ayrýldým.
Hiç çocuklarým olmadý.
Bil diye söylemiyorum. Fakat, asla deðiþmedi yerin...

Sen;
Ýki anlam, bir þiirimdin
Kibrit kutusuna kývrýlýp yatan nesir, aruz, hece’ydin.

Öfkeydin mesela.
Neþeyle karýþýk, kahkaham.
Lirik bir hayaldin, adlandýramadýðým suskunluðum.

Dün’e kadar unuttuðum;
Ya da unuttuðumu sandýðým, aþktýn.
Bir bakýþýnla, cennetimin kuþlarýný uçuran.

Ve yeniden,
Hatýralara üþüþen
Bir evcilik oyunuydun.

Adamýmdýn ya!
Ki, sana çocuklar doðuramayan,
Bir baþkasýna kaptýrdýðým, kadýnýndým ben senin... Hatýrladýn mý?

19.06.2013 Çarþamba
Adnan Bilgiç
Sosyal Medyada Paylaşın: