o senenin sonuna kadar ben her gün, her sabah onun duraðýnda aldým soluðu, her fýrsatta okulunun çýkýþýnda minibüse bindim onunla ne yan yana oturabildim, ne onun ücretini de ödeyebildim
bir keresinde oturduðu koltuða tutundumdu kalbim duracaktý, dizlerim titredi karnesini aldýðý gün.. ilk defa konuþtu “artýk okul bitti” dedi, sesini tek duyduðumdu acýmýþtý halime belli
ertesi günlerde babasýna bir köylüleri bu delikanlý “senin kýzý bekliyor” demiþ babasý “-nasipse elden ne gelir” demiþ “Nurcihan ablalarýný beklemeyecek mi” adam eve dönüp bizimkini bir güzel benzetmiþ o da çýkmýþ o hiddetle duraða geldi.. yüzü mosmor, gözleri þiþ, “okul bitti, okul bitti, daha neden geliyorsun” dedi
yere baktým “bilmem” sanki onu beklemiyormuþ gibi “sen neden geldin” sesim çýkmadý, boðuk, anlaþýlmaz tabi bir anlýk sevda ile gözlerime baktý çok güzeldi çook çok güzeldi “bilmeemm” dedi
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.