Aslýnda “sözcük araþtýrmasý” için gitmiþ gibi yapýp, efsanesini duyduðum köyün efsane çok baþarýlý öðretmeninin “Þadiye’ye Aþký”ný finalde anlatmaktý amacým..
Bu ücra, bir dað baþýndaki yoksul köylerinde tanýþtýðýmýzýn akikasýnda; hikayenin kahramaný öðretmen buzaðý almak için kamyoneti ile beni geliþmiþ, refah ve kültür düzeyi çok yüksek akraba ve komþu kasaba Gökdere’ye götürdü. Ben de hikayesine ulaþmak için, onunla birlikte olmak için elbette can atarak gittim., Bana köyde ve yolboyu ballandýra ballandýra anlattýðý “Gavur Müezzin”i tanýtacaktý güya, bana göre belki onbeþ gün sürecek bekleyiþ kendiliðinden ve daha o ilk gün halloluverdi..
Þadiye’yi bir de bu eþinin anlattýklarý ýþýðýnda yeniden seyrettim.. O hep kapýdaydý, hep ýþýl ýþýl gülümsüyor, hep meþgul ve hep alýþýlmýþýn dýþýndaki kitaplarý ile; eþinin dediðine göre Þadiye’nin okuduðu ve mutlaka çocuklarýna okuyup-anlattýðý binin üzerinde kitap; merak ettiði bazýlarý da kör alfabesi ile yazýlmamýþ olduðundan bunun en az iki katý da kendisinin Þadiye’ye okuduðu kitaplar girmiþ evlerine ve baþkalarýna yollamýþlar hep, “eþim sayesinde okudum” “okudum” “insan oldum” “hayatý anladým” “güzellikler yaþýyorum” diyor.. Bunlar ne güzel “nimet”miþ.. O “Allahýn çok sevdiði kulu” imiþ.
Veli Amca iple çekerek götürdüðü ineðine alýcý çýkmayýnca kahrederek köye dönerken Þadiye bir teslimiyet içinde teskin ederek “-vardýr bir hayýr öyle deme babam” demiþ.. Babasý ineði satýp kýzýnýn gözlerini ameliyat ettirmek derdindeymiþ.. “Ýki gün sonra baþýma bir þey gelse Þadiye ne olacak” diye kaygýlardaymýþ.. baþka para edecek bir þeyleri de olmadýðý için çaresizlik içindeymiþ. Oysa elde edilecek para ile bu zaten mümkün deðilmiþ..
Sonraki yýllarda daha çok sýðýrlarý olmuþ. Yaþlý adamcaðýz onlarý otlatýr gelir besihane ile ilgilenir olmuþ. Huzurla doluymuþ.
Þadiye “-görsem belki seni bu kadar güzel bulmazdým.” dermiþ. “-sen dünyanýn en güzelisin, ben dünyanýn en mutlu insanýyým” dermiþ
“-Anam “serseri” derdi”, “-ne olacak senin halin” diye benim için endiþelenirdi. Babamýn pervasýz yaþantýsý ve erken gidiþi ile hayatta benden baþka kimsesi yoktu. Kiralýk evlerde sefalet içinde onca yýldan sonra Göktepeye yerleþti. Kayýnpederimle evlendi. Birbirlerine çok düþkünlerdi.. Onlarý görmeden mutluluðun ne olduðunu anlayamazsýnýz..
“-eeh! þükür oluverdi onyedi sene, kayýnpeder üç yýl evvel rahmetli oldu, anam geçenlerde..
Ýki kýz bir oðlumuz var, Þadiye ameliyat istemedi ben de üstelemedim.. Öðrendiðini unutmaz..
Beni her zaman kapýda bekler bulurum, bekletmemek için hep koþarak giderim, belki de tebessümüne bir an evvel ulaþmak için..
O benim insan olduðum, huzurum, mutluluðum, onunki yuvamýza adanmýþ bir yaþam.,
O; yaþama sevinci ile dopdolu, çok mutlu-umutlu yüksek onurlu bir insan..
Onun da dediði hep..
Þükür.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.