Meçhul Kadın

Ben sine-i yardan düþerken tepe takla
Özlemlerimi yetim býrakmamaya ant içti dilim
Sen men/dilinde Kar elinde y/aþ dudaklarýnda mürekkep izi
Meçhul bir o kadarda gizemli misin kadýn
Ki sen düþmelerime neden saymaz mýsýn kendini
Lâl olsa da dilim yüreðine hiç küs deðilim ki
Uzaðýnsam tutunamayacak kadar yazmaya engelsiz kalemim
Vuslatýnda yittik rüzgârýn hasretlere gebe umutlarla
Sabrý sýnamaya dair özlemleri hep tuttuk içimizde derman diye biz
Sol anahtarýný verdim kaç kere yüreðimin kýymetini bilemedin
Her defasýnda ya gittin uzaklara ya da med- cezir’din bana
Salýncak kurmuþtum ellerine tutunurken kirpiklerine asýlarak
Oysa sen yas/aklarýna aldýrmadan yüreðinde boðdun bakýþlarýmý
Ben seninim demeye vaktim ve hakkým yoksa eðer
Hala niye kendimde aþkla arýyorum ki seni meçhul kadýn
AÞK sensin içimdekine eþ olan þems’çe
Âþýk olan benim Mevlana’ca pervane gibi dönüp duran
Þimdi niye okuyorsun ki acý kokan ve bizim olmayan bir aþk kitabýný
O kitapta kahraman ve bitirdiðindeyse son satýrýnda kaybolmak isterdim
Meçhul gözlerini aç ay sonbahar akþamýnda yüzünü dökmeden üstümüze
Ki rüzgâr yüreklerimize endiþelenip yel estirmeden evveli
Göðsünün kafesinde uyumak istiyor baþ belasý bedenim
Issýzýn sokaðýndaydýk seninle omuz çarpýþýrken kaldýrýmda
Ve o an ki dalýp gittiðim yerlerin bilinmezlerindeydim
Yaðmur altýnda ýslanýrken seninle bende meçhuldüm artýk
Ta ki sen gülüþüne yaðmur damlalarýný ekleyince uyandým
Kaybolduðum yer bakýþlarýndý öylece endiþelenmeden
Kalem mi yazmýyor yoksa yüreðim mi sana açmýyor kapýlarýný bilemedim
Sayfalar mý aforoz etti bizi ya da kehanet mi gerçekleþti yalnýzlýðýmda
Kaçamak bakýþlarýna týrmanýrken arada bir ve sarmaþýk koptu ansýzýn
Ki ben yüreðine sýzý diye düþtüm meçhul kadýn
Sol yaným acýsa da seninle umursamam gül açtý diye sevinirim
Ýþte sevineceðim vardý benim keza seninde acý/yasýn geldi kanayan kaleme
Yoksa gel git’lerin bu yüzden mi meçhul kadýn

Sosyal Medyada Paylaşın: