MANZUM NOTLAR-I
BÝR RÜÞVETÝN HÝKÂYESÝ
“Mehmet Akif ERSOY’un aziz hatýrasýna”
Yalnýzlýðý severim, þairlik var ya soyda;
Ýþim tez bitti, kalmak istemedim hayhuyda.
Eh, hava da müsait, ayaz çekildi þükür!
Öyle zaman oldu ki, donardý yere tükür.
Fýrsat bu fýrsat dedim, kasaba da uðrarým;
Yolumun üzeri hem, “Kýyma al!” dedi, Haným.
Tuttum böylece ben, fakirhanenin yolunu;
Belli ki seçmiþim güzergâhýn en zorunu!
Arabalar konvoy olmuþ, yüzlerce ejderha;
Kýyametten kaçýþ filmi, gördüðüm her levha!
Korna dili sövmece, insanlýksýz bir sözlük;
Ambulans peþi kuyruk, yol çalmaysa kurnazlýk!
Kaldýrýmlar daracýk; yürümek mi, ne mümkün?
Anlayýþ da kalmamýþ, çarpýp geçiyor, gördün!
Okullu mu bilinmez þamatacý bir güruh,
Ortasýnda kalýnca, çektim içimden bir yuh!
Ýnsan, deðer bilmeyen uygarlýða tazýyým!
Ýlerlemek bu ise, ben durmaya razýyým.
Büyüklük sayýlarla, kalp rikkatiyse, çözük!
Bu mu hürriyeti kullanma ölçüsü, yazýk!
Baktým ne kafam ne ayaklarým çeker beni,
Daldým sokak içine, iyi de oldu, hani!
Hiç deðilse çiçekli birkaç bahçe görürsün,
Arada bir göðe bak, kandýr kendini: “Hürsün!”
“Bu yapýda tek taþým yok!” deme, mahkûmsun bak!
Öyle bir dünya kurduk, topraða deðmez ayak.
Hapsolduk betonlara, yetmedi hayvan aldýk;
Onlarýn da hayatýndan doðallýðý çaldýk!
Hani derler ya iti an çomaðý hazýrla;
Tam o hesap! Dedim: “Bunu sen istedin zorla!”
Neyine gerekti yolunu tenhaya vurdun?
Bahçe kapýsý açýk! Hýrlar azmaný kurdun!
Ne yapsam Allah’ým, aklýma gelmiyor çare;
Isýracak hayvan seni, hem göz göre göre!
Can havliyle hafýzama bir açýklýk geldi,
Ne kadar köpekli söz varsa, tanýdýk, geldi!
At üstünde it dalar, it ürür kervan yürür!
Atýn önüne et, it... Hah, tamam buldum þükür!
Hemen aceleyle el attým aldýðým ete,
Et kokusu alýnca nezaket geldi ite!
Derken, ardýnca birkaç köpek daha türedi,
Her biri bir lokma, etin tamamýný yedi.
Hayvanlar öyle aç ki, bu yüzden bana sarmýþ!
Dedim:“Hele Yâ Rabb, verilmiþ sadakam varmýþ!”
Yolda düþündüm, nedir bu olayýn meali?
Hadi bunlar hayvandýr; eh, bilmezler helâli...
Ya þu eþref-i mahlûk olan insanda durum?
Tokken bile aç, bencil ve insanlýðý yarým!
Ýhtirasýna yenik, hem gönülde mürai!
Para olsun da tek, ne say gerek ne mesai!
Hep almak üstüne hesap, vermekten habersiz;
Zannetme el etek öpmenin zahmeti tersiz.
Yükselmek için alçalmak... Ne aðýr bedel bu!
Liyakatsizle haksýzlýk, en çürük temel bu!
Bildim, çok tamahtan korumazsan cemiyeti;
Her gün vermen gerekir bu haracý, rüþveti!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.