MAVİ BİR SABAHA DİZ ÇÖKMEK

Býrakma demiþtim vuslat þerbetini,
Mevsimin son saat vuruþlarýna,
Uçuþup giden buðulu hayýflanmalarda,
Düþen bir gazel hüsraný yakalýyor gözler,
Ve soðuk uykular hep tepelerde noktalýyor ölü hülyalarý,
Iþýksýz düþ kaçkýný hülyalar alýp giderken mat figürleri,
“Derelerin çaðýldamasýnda maziyi beleyemezsin” demiþtim,
Tereddütlerin kol gezdiði,
Korkak duygularýn boy verdiði kuþtüyü yastýklarda.

Cama vuran her yaðmur damlasýnýn,
Kulaðýnda oluþturduðu ezgi, ninni olurken,
Dudaklardaki çaresizliðe.
Belliydi, tül perdeler üzerine,
Renksiz görüntülerle bezenmiþ kalýn bir örtü daha çekeceðin.

Akþam yalnýzlýklarýný iple çektiðini okumuþtum,
Havada yayýlan nazarlardaki kaçamaklardan,
Her adýmýnda bir kuþun izi okunuyordu parkelerde,
Ve her atýþýnda yüreðinin,
Bir takvim yapraðý daha dökülüyordu,
Gri duvarlardan sonsuzluða.
Yakalayamýyordum, tutamýyordum,
Boþuna çabalýyor gibiydim.
Ama yine de haz veriyordu,
Koþup giden mevsimlerin ardýndan,
Gözleri ufka dikerek birkaç cümle,
Diz çökerek, mavi bir sabah için,
Ve her uykudan:”Gün bu gün,
Acaba doðdu mu ?” diye uyanmak,
Haz veriyordu..

Muzaffer Eker
Sosyal Medyada Paylaşın: