revan yokluk

þimdiler de, ihtiyarlýk demine
ayný liman dan yelken açýp
son vakte dek her günü
mutluluðunun kavgasý edinip

gece ayazýnýn ellerin de ýsýnan sýcaðýný
ömür sermayesine katarak
gözüm de ki uyku katranýna
bakýþlarýn arasýnda dalýp gitmek vardý

mürekkebin kovaladýðý þu satýrlarýn içinde ki
safi aþk baðýn da
düþ meyvesini ayný deðirmene öðütüp
gelecek lokmaya ayný duayý etmek vardý

ama sebebi gizli kalmýþ bir niyetle
ertelendi sanki, bütün dilekler
sonra soðudu aynalarda ki ifade
buruk bir acý iþledi, sözü sukut edinen

artýk iþlevsizdi, fikirlerimin gece voltasý
ve eþlik etmeye durdu ardýnda ki soluðu
tekkerürün ince ayarýn da
hüzün çeþmesi oldu gözyaþlarým

hele rüzgar da ki kokuna muhtaç kalmýþken
inceden inceye sýzlattý, hasretin unutkanlýðý

seyyah masalýnda ki bahta
ak renk ýslahýyla giden beden topraðý
revan bir cümle oldu
’’gül bülbülsüzlüðe koparýldý
bülbül gül dikenine mükellef býrakýldý’’

Sosyal Medyada Paylaşın: