Git!

Saatler sessizliðin bilmem kaçýncý hüznünden geçti.
Zamana inat gelmeyen sen, bitmiþ bir aþk,
dört duvar arasýnda yaþanýlan yalnýzlýklar;
sonu gelmeyen bir sýzý, dinmeyen acýlarýn yeþerdiði,
hüzünle dolan sensiz bir yürek...
Bilmem nasýl tarif etsem yokluðunun diðer adýný?
Cehennem diyemem sensizliðe, çünkü hüznün ateþten daha çok yakar benliðimi.
Bir ayetin derinliðinde ketümlaþan yüreðimin sensiz ve sessizce damlar içime kayboluþlarýn, yitiriliþin.
Gözbebeklerime müebbet hüzün verirken sen,
gidiþinle ilkbahar yaðmurlarý gibi ýslattýn yüreðimin meçhule karýþmýþ duygularýný..
Gittin!
Limansýz bir gemi gibi býraktýn beni okyanusun en acýmasýz girdabýnda.
Milyarlarca insanlarýn arasýnda yapayalnýz býrakýp gittin.
Biliyor musun? Gece on ikiden sonra dinlediðim her þarký, içtiðim her sigara; dilimin ucundan kaðýda dökülen onca sensiz kelimelerin oluþturduðu kafiyesi bozulmuþ hüzünlü þiirlerim, seni hatýrlatýyor bana giderken býraktýðýn her þeyin..

Halil Çetiner
Sosyal Medyada Paylaşın: