İstanbul Masalım

kör aþk masallarýný içimden söküp attýðým gün
aþk görürdü pierre loti
ki þifrelendi taþlara nakkaþ eliyle asitane


gözlerim
acýsýna tütün basan yama yapýlmýþ çocuk gözleri
taþ duvarlardan devrilen insanlar
omuzlarým çarparken kalabalýða
sýkýlmýþ yalnýzlýktan istanbul ütopyasýnda

kim bilir
bilinmez elbet
ayaklarýmýzý götüren 
ellerimizi kirleten acýlar varken yüzümüzde
sonu dört kollu 
sararken vedalarýmýzý
içimizden geçendir bir hayaletin silueti

kanatlarý alaca melek
gözleri kahve deniz
sen esirken bir masalýn gölgesinde
ben geldim kentine ey sevgili
sevdim vurgun yemiþ istanbul sokaklarýnda

ahh yar
istanbul 
hayal-i cihan
bilmediler
görmediler
içinde sokak sokak kalbim yandý
birde sen geldin ya istanbul yüreklim
yedi tepe dört iklim cennetim
þimdi iki kere özlerim 
iki kere severim aþkýn baþ kentini
çatmasýn kaþlarýný memleket
sen ordasýn ya bense uzaklarda
ahh yar 
sen benim istanbul surlarýnda ezberlediðim
savaþ aþkým
o yüzden
kendini bilmezdi þiirler
bir ucu x kentin göbeðinde atýlan nâr-ý aþk
bir ucu benim kentimde harlanan küllenmeyen cellat senfonisi
at içinden at içimden bu kenti 
bomboþ bir kaðýt deðil mi toprak gök
hiç sevmemiþ 
hiç sevilmemiþ
þimdi gözlerinin kahvesi bulaþtý dudaklarýma
falýnda seni çiziyorum o boþ kaðýtlara

ey istanbul ruhlu sevgili
sen koynunda bir güzelin
bense her kýzýl ufuðu bekleyen
garipçe yýldýz 
karanlýk uykularýný süsleyen
ve her gece yeniden baþlayan 
istanbul adlý masalý bekleyen

ey aþk kokan güzel
seni de ancak istanbul kadar sevebilirim
ve þimdi sende istanbul kokuyorsun
gözlerimden yað 
son kez istanbul kokan içime
Sosyal Medyada Paylaşın: